Hayallerimiz vardı  mutluluklar üzerine kurulu, sonu hep tebessümle biten, iyilerin kazandığı.

Gece uykuya dalarken gözlerimizi karanlığa değil de aydınlığa açan, belki bir hayal perdesiydi o zamanlar.

Kalmasıyla her şeyin kaybolup yerine gerçeklerin konduğu.

Ama korkmadık hiçbir zaman ne hayallerden, ne hayattan. Ne perdeler geldi aklımıza nede gerçekler

Bizim için doğru belliydi düşlerimiz. Çünkü düşlerimizdi istediğimiz beklediğimiz.

Hüsranlar üzerine hayaller, mutsuz yarınlar üzerine korkular.

Önceleri istediğimiz belki bir film karesiydi, içinde mutsuzluktan mutluluğa giden.

Şimdi karenin son halkası  mutsuzluğa bırakan.

İşte sen ve ben. Birimiz karenin ilk öteki son karesi. Birimiz perdenin hayaller, diğerimiz umutsuzluklar ayrımında.

Ve iki sahne birleştiği ve ortak filmin sahnesi. Ellerim perdenin diğer tarafında.

İster tutar gelirsin ortak bir hayale ister çeker alırsın beni umutsuzluklarına.

Hayaller buradan böyle gözükürken bakma oradan umutsuz bana.

Sen yoksan eğer bırak hayallerimle burada kalayım.